Νικιας δ' επειδη ημερα εγενετο ηγε την στρατιαν οι δε Συρακοσιοι και οι ξυμμαχοι προσεκειντο τον αυτον τροπον πανταχοθεν βαλλοντες τε και κατακοντιζοντες. Και οι Αθηναιοι ηπειγοντο προς τον Ασσιναρον ποταμον, αμα μεν βιαζομενοι υπο της πανταχοθεν προσβολης ιππεων τε πολλων και του αλλου οχλου, οιομενοι ραον τι σφισιν εσεσθαι, ην διαβωσι τον ποταμον, αμα δε υπο της ταλαιπωριας και του πιειν επιθυμια. Ως δε γιγνονται επ' αυτω, εσπιπτουσιν ουδενι κοσμω ετι, αλλα πας τε τις διαβηναι αυτος πρωτος βουλομενος και οι πολεμιοι επικειμενοι χαλεπην ηδη την διαβασιν εποιουν αθροοι γαρ αναγκαζομενοι χωρειν επεπιπτον τε αλληλοις και κατεπατουν, περι τε τοις δορατιοις και σκευεσιν οι μεν ευθυς διεφθειροντο, οι δε εμπαλασσομενοι κατερρεον. Ες τα επι θατερα τε του ποταμου παρασταντες οι Συρακοσιοι (ην δε κρημνωδες) εβαλλον ανωθεν τους Αθηναιους, πινοντας τε τους πολλους ασμενους και εν κοιλω οντι τω ποταμω εν σφισιν αυτοις ταρασσομενους. Οι τε Πελοποννησιοι επικαταβαντες τους εν τω ποταμω μαλιστα εσφαζον. Και το υδωρ ευθυς διεφθαρτο, αλλ' ουδεν ησσον επινετο ομου τω πηλω ηματωμενον και περιμαχητον ην τοις πολλοις.


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati