Le versioni di greco di Luciano e le traduzioni in italiano

Το δε παντων καταγελαστοτατον εκεινο εστιν, οτι υπεραττικος ειναι αξιων και την φωνην εις το αρχαιοτατον απηκριβωμενος τοιαυτα ενια, μαλλον δε τα πλειστα, εγκαταμιγνυεις τοις λογοις α μηδε παις αρτι μανθανων αγνοησειεν αν οιον εκεινα πως οιει κατα γης δυναι ηυχομην ακουων σου επιδεικνυμενου, οτε χιτωνιον μεν και το ανδρειον ωου λεγεσθαι, δουλαρια δε και τους αρρενας των ακολουθων απεκαλεις, α τις ουκ οιδεν οτι χιτωνιον μεν γυναικος εσθης, δουλαρια δε τα θηλεα καλουσιν; και αλλα πολυ τουτων προφανεστερα, οιον το ιπτατο και το απαντωμενος και το καθεσθεις, ουδε μετοικικα της Αθηναιων φωνης. Ημεις...

Ο δ' ουν Θουκυδιδης ευ μαλα τουτ' ενομοθετησεν και διεκρινεν αρετην και κακιαν συγγραφικην, ορων μαλιστα θαυμαζομενον τον Ηροδοτον αχρι του και Μουσας κληθηναι αυτου τα βιβλια. Κτημα τε γαρ φησι μαλλον ες αει συγγραφειν ηπερ ες το παρον αγωνισμα, και μη το μυθωδες ασπαζεσθαι αλλα την αληθειαν των γεγενημενων απολειπειν τοις υστερον. Και επαγει το χρησιμον και ο τελος αν τις ευ φρονων υποθοιτο ιστοριας, ως ει ποτε και αυθις τα ομοια καταλαβοι, εχοιεν, φησι, προς τα προγεγραμμενα αποβλεποντες ευ χρησθαι τοις εν ποσι.

Τοιουτος ουν μοι ο συγγραφευς εστω - αφοβος, αδεκαστος, ελευθερος, παρρησιας και αληθειας φιλος, ως κωμικος φησι, τα συκα συκα, την σκαφην δε σκαφην ονομασων, ου μισει ουδε φιλια τι νεμων ουδε φειδομενος η ελεων η αισχυνομενος η δυσωπουμενος, ισος δικαστης, ευνους απασιν αχρι του μη θατερω τι απονειμαι πλειον του δεοντος, ξενος εν τοις βιβλιοις και απολις, αυτονομος, αβασιλευτος, ου τι τωδε η τωδε δοξει λογιζομενος, αλλα τι πεπρακται λεγων.

Χρη δε οιμαι μη ουτως, αλλ' ομοια τα παντα και ομοχροα ειναι και συναδον τη κεφαλη το αλλο σωμα, ως μη χρυσουν μεν το κρανος ειη, θωραξ δε πανυ γελοιος εκ ρακων ποθεν η εκ δερματων σαπρων συγκεκαττυμενος και η ασπις οισυινη και χοιρινη περι ταις κνημαις. Ιδοις γαρ αν αφθονους τοιουτους συγγραφεας, του Ροδιων κολοσσου την κεφαλην νανωδει σωματι επιτιθεντας· αλλους αυ εμπαλιν ακεφαλα τα σωματα εισαγοντας - απροοιμιαστα και ευθυς επι των πραγματων οι και προσεταιριζονται τον Ξενοφωντα ουτως αρξαμενον «Δαρειου και Παρυσατιδος παιδες γιγνονται δυο», και αλλους των παλαιων, ουκ ειδοτες ως δυναμει...

Η ιστορια δε ην τινα κολακειαν τοιαυτην προσλαβη, τι αλλο η πεζη τις ποιητικη γιγνεται, της μεγαλοφωνιας μεν εκεινης εστερημενη, την λοιπην δε τερατειαν γυμνην των μετρων και δι αυτο επισημοτεραν εκφαινουσα; Μεγα τοινυν - μαλλον δε υπερμεγα τουτο κακον - ει μη ειδειη τις χωριζειν τα ιστοριας και τα ποιητικης, αλλ' επεισαγοι τη ιστορια τα της ετερας κομμωματα - τον μυθον και το εγκωμιον και τας εν τουτοις υπερβολας - ωσπερ αν ει τις αθλητην των καρτερων τουτων και κομιδη πρινινων αλουργισι περιβαλοι και τω αλλω κοσμω τω εταιρικω και φυκιον εντριβοι και ψιμυθιον τω προσωπω. Ηρακλεις ως καταγελαστον...