Il ricchissimo re della Lidia Creso, che ospita l'ateniese Solone nella sua reggia, gli chiede chi sia secondo lui l'uomo più fortunato della terra; del tutto inaspettatamente, Solone assegna il primato ad uno sconosciuto, un tal Tello. Indispettito, Creso gli domanda chi occupi il secondo posto.

Ως δε τα κατα τον Τελλον προετρεψατο ο Σολων τον Κροισον ειπας πολλα τε και ολβια, επειρωτα τινα δευτερον μετ' εκεινον ιδοι, δοκεων παγχυ δευτερεια γων οισεσθαι. Ο δε ειπε· «Κλεοβιν τε και Βιτωνα. Τουτοισι γαρ εουσι γενος Αργειοισι βιος τε αρκεων υπην και προς τουτω ρωμη σωματος τοιηδε· αεθλοφοροι τε αμφοτεροι ομοιως ησαν, και δη και λεγεται οδε ο λογος· εουσης ορτης τη Ηρη τοισι Αργειοισι εδεε παντως την μητερα αυτων ζευγει κομισθηναι ες το ιρον, οι δε σφι βοες εκ του αγρου ου παρεγινοντο εν ωρη· εκκληιομενοι δε τη ωρη οι νεηνιαι υποδυντες αυτοι υπο την ζευγλην ειλκον την αμαξαν, επι της αμαξης δε σφι ωχεετο η μητηρ, σταδιους δε πεντε και τεσσερακοντα διακομισαντες απικοντο ες το ιρον. Ταυτα δε σφι ποιησασι και οφθεισι υπο της πανηγυριος τελευτη του βιου αριστη επεγενετο, διεδεξε τε εν τουτοισι ο θεος ως αμεινον ειη ανθρωπω τεθναναι μαλλον η ζωειν. Αργειοι μεν γαρ περισταντες εμακαριζον των νεηνιεων την ρωμην, αι δε Αργειαι την μητερα αυτων, οιων τεκνων εκυρησε. Η δε μητηρ περιχαρης εουσα τω τε εργω και τη φημη, στασα αντιον του αγαλματος ευχετο Κλεοβι τε και Βιτωνι τοισι εωυτης τεκνοισι, οι μιν ετιμησαν μεγαλως, την θεον δουναι το ανθρωπω τυχειν αριστον εστι. Μετα ταυτην δε την ευχην ως εθυσαν τε και ευωχηθησαν, κατακοιμηθεντες εν αυτω τω ιρω οι νεηνιαι ουκετι ανεστησαν, αλλ' εν τελει τουτω εσχοντο. Αργειοι δε σφεων εικονας ποιησαμενοι ανεθεσαν ες Δελφους ως ανδρων αριστων γενομενων».


La traduzione è visibile ai soli utenti Registrati